Detaljnije
Svakom ljudskom djelovanju potrebno je vrijeme. Ono se ovdje mora uzeti kao nezaobilazna kategorija u kojoj akteri djelovanja odigravaju uloge radi ispunjenja neke svrhe ili nekoga smisla. Jedna od svrha djelovanja u vremenu može biti uspostavljanje različitih oblika vladavine. Od Aristotela do suvremenih teoretičara, iznjedrene su tipologije o dobrim i lošim oblicima vladavine. Oblici vladavine uvijek se vezuju za stranke i stranačke sustave. Prva politička moderna iznjedrila je nedemokratske i demokratske oblike vladavine. Koliko god je demokracija produkt političke moderne i modernizacije, toliko su i nedemokratski oblici proizvod prve modernizacije odnosno različitih reverzija, o kojima je pisao S. P. Huntington.
Bez obzira na demokratske oblike vladavine ili reverzije političke moderne s elementima sekularnih fundamentalizama, projekt političke moderne orijentiran na nacionalno državne premise, u najmanju ruku od Vestfalskog mira 1648. godine, poglavito sredine 19. stoljeća do 1989. godine, nije mogao funkcionirati bez političkih stranaka i stranačkih sustava. Političke stranke u projektu prve političke moderne bile su orijentirane na nacionalno državno teritorijalne premise. U demokratskim sustavima, političke stranke prve moderne pretpostavka su organizacije demokratskoga političkog sustava s političkom iskaznicom. Nedemokratski sustavi, kao izrazi reverzije u valovima demokratizacije oslanjali su se pak na politički monopol jedne totalitarne stranke, bez demokratske legitimacije.
Tranzicija u demokraciju bila je potaknuta i potpomognuta novim oblicima modernizacije, rezultiranim novim valom demokratizacije u Srednjoj, Istočnoj i Jugoistočnoj Europi. Promatrajući ovu regiju svijeta, tranzicija se poklopila s globalizacijom u već konsolidiranim demokracijama. Znatno prije globalizacije, kao aktualnoga i dominantnog procesa u već konsolidiranim demokracijama negdašnje EEZ, počeo se konstituirati transnacionalni stranački sustav, orijentiran na transnacionalne državno-centrične premise. Bio je to početak druge političke moderne koji je svoj puni izraz dobio u već zaokruženom nadstranačkom sustavu Europske unije u vrijeme globalizacije.
Rasprava o političkim strankama u vrijeme globalizacije i tranzicije u ovoj knjizi počiva na dvjema paradigmama. Na paradigmi projekta političke moderne, čija su djeca – političke stranke, vezane uz okvir nacionalno-državne demokratske teritorijalnosti, i paradigmi druge političke moderne, tj. transnacionalne državne teritorijalnosti i globalne demokracije, čiji se praktični izraz zrcali u projektu EU-a. U tomu smislu idu teorijska i praktična, empirijska tumačenja političkih stranaka i njihovo pozicioniranje u dvije političke paradigme. Ovdje je podastrta teorija političkih stranaka u kontekstu političke moderne i postmoderne u doba globalizacije.
Bit svakoga znanstvenog predstavljanja određenog predmeta je metoda, dakle, put i način izlaganja predmeta.
